کم کم داریم به پایان تعطیلات نوروزی نزدیک
می شویم، بر طبق سنت و آیین باستان مردم ایران زمین هرساله بعد از پایان تعطیلات و
روز سیزدهم نوروز به دامان طبیعت می رویم و با گذراندن یک روز خوب در کنار
خانواده، خودمان را برای شروع دوباره کار و فعالیت های روزمره آماده کنیم.
برای اینکه در این روز دچار حادثه نشویم و به اصطلاح عامیانه نحسی سیزده (البته باور خرافی رایج بین مردم) دامانمان را نگیرد لازم است تا حواسمان به اطراف بوده و نکات ایمنی را رعایت کنیم.
سیزده به در و روز طبیعت) سنت ایرانیان باستان و به مناسبت پیروزی ایزد باران بر دیو خشکسالی اَپوش می‌باشد و از قبل از آشو زرتشت(180۰ قبل از میلاد) مرسوم بوده است.) چنانچه در کتاب "از نوروز تا نوروز" پژوهش و نگارش آقای کوروش نیکنام (نماینده مجلس زرتشتیان) صفحه ۴۱ و ۴۲ آمده. «سیزدهم روز از ماه فروردین، تیر یا تِشتَر نام دارد. ایزد تیر یا تشترکه در اوستا، یَشتی هم به نام آن وجود دارد ایزد باران است و در باور پیشینیان پیش از آشو زرتشت برای این که ایزد باران در سال جدید پیروز شود و دیو خشکسالی نابود گردد باید مردمان در نیایش روز تیر ایزد از این ایزد یاد کنند و از او در خواست باریدن باران نمایند. در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی سیزدهم که به ایزد باران تعلق داشت مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می‌رفتند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می‌نمودند. اکنون هم زرتشتیان از بامداد روز تِشتَر ایزد و فروردین ماه، سفره نوروزی را بر می‌چینند، خوردنی‌ها و مقداری آجیل و شیرینی‌های باقی‌مانده در سفره نوروز را با خود به طبیعت می‌برند، و شِشه سبزه‌های موجود در سفره را با خود برمی‌دارند و به دشت و صحرا و کنار چشمه‌ها یا آب‌های روان می‌روند. سبزهٔ خود را در کنار جویبارها به آب روان می‌سپارند و آرزو می‌کنند که سالی پربرکت و خرم داشته باشند. تا پسین آن روز را بیرون از خانه هستند و در طبیعت و میان سبزه و صحرا به شادمانی می‌پردازند.
